Social Waste
Σ​ύ​ν​ο​ρ​α

Πριν από 20 χρόνια οι Social Waste ξεκίνησαν με το «… Ήταν ταξίδι» (2000), «Στη γιορτή της ουτοπίας» (2013), «Σε μια πειρατική γαλέρα» (2015). 20 χρόνια μετά, με ξεκάθαρη πλέον δική τους ταυτότητα τους αποτυπωμένη στο «Χιπ Χοπ της Μεσογείου» (2017) τα βάζουν με τα «Σύνορα» (2020) που χωρίζουν ανθρώπους και πολιτισμούς. Σύνορα κατασκευασμένα από τον άνθρωπο όχι από τη φύση.

Ο Μαρσεγιέζος λογοτέχνης Ζαν Κλοντ Ιζζό έγραφε ότι η Μεσόγειος είναι μια θάλασσα την οποία σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως «σύνορο» μεταξύ βορείων και νοτίων -νοτιοανατολικών ακτών, ως υδάτινο τείχος που χωρίζει «πολιτισμένους» και «βαρβάρους» μέσα στο οποίο χάνονται χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο στο όνομα της «προστασίας» του πλούσιου Βορρά από το φτωχό Νότο. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.

Παλιότερα το «υδάτινο τείχος» ήταν ένας «υδάτινος δρόμος επικοινωνίας» ανθρώπων και πολιτισμών, ήταν αυτό που μας ένωνε, όχι αυτό που μας χώριζε. Πράγμα που αποδεικνύει ότι έννοιες όπως «τείχος», «δρόμος επικοινωνίας» και «σύνορα» δεν είναι αυθύπαρκτες, αλλά τις κατασκευάζει ο άνθρωπος, και ως ανθρώπινες και κοινωνικές κατασκευές, είναι εφήμερες και γίνονται αντιληπτές με διαφορετικούς τρόπους από εποχή σε εποχή. Σε αυτό αναφέρεται και το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, τα Σύνορα.

Το άλμπουμ περιέχει δέκα τραγούδια, μέσα στα οποία συναντώνται ήχοι, αρώματα, και μουσικές της Μεσογείου και του κόσμου ολάκερου, και στα οποία περιπλέκονται- με το γνώριμο διακειμενικό τρόπο των Social Waste – o Jack London, o Corto Maltese, o Thomas Mor, o Bennedict Anderson, o Λίβας κι ο Βοριάς, κάτι παιδιά με φαρδιά παντελόνια, και κάτι πόλεις που θυμίζουνε ανθρώπους. Γκάιντες, λαούτα, ποντιακές λύρες, μπάσα, τύμπανα, κλαρίνα και scratches συνοδεύουν ισότιμα τις αφηγήσεις.